Soms zit ik, net als nu, in mijn eentje in een café. Oké eigenlijk doe ik dat haast nooit maar mijn vriend werkt in een café en het is daar best gezellig zitten. Zelfs in je eentje. Komt misschien ook wel door het leuke personeel. Als ik in de buurt woonde zou ik hier zelfs met plezier werken. Sterker nog, één van de eigenaren heeft het me zelfs al aangeboden. Maar helaas, iets te ver weg! Voor nu is dit echter prima. Ik ben hier vaak te vinden en wordt ook al gegroet door mijn vriend zijn collega’s.
Ik heb het idee dat het zelfs mijn eigen vrienden beginnen te worden. Ik ben al een aantal keren bij collega’s van mijn vriend thuis geweest en buiten de werktijden om is het contact ook aanwezig. Nu kan je denken; Elisabeth, dat is toch helemaal niet aan jou om zo om te gaan met die mensen? Je hebt gelijk. Dat is ook niet aan mij. Maar het is nou eenmaal zo gelopen. En mijn vriend vindt het ook niet erg hoor. Hij vind het volgens mij alleen maar leuk dat ik zo mijn draai kan vinden. Ik ging vanaf het begin al mee met mijn vriend en zit steeds in hetzelfde hoekje van het café. Elisabeth’s plekkie. Als ik hier zit word ik soms ook wel gevraagd om even te helpen. Even schoonmaken, kaarten vouwen of een rondje terras lopen. Dit doe ik met liefde hoor, alleen wel jammer dat ik er niks voor krijg.
Er was laatst wel een avond waarop ik 5 uur werkte. Volledige shift gedraaid achter de bar. Het was intensief maar wel echt heel leuk. Als tegenprestatie mocht ik samen met mijn vriend een keer uit eten. Hier hebben wij natuurlijk optimaal gebruik van gemaakt. Ik zeg je eerlijk, de carpaccio hier is ge-wel-dig. Echt, out of this world. Het is wel jammer dat ik op zo’n openbaar blog als dit geen namen kan gebruiken, anders stuurde ik je hier natuurlijk heen. Een gevalletje van “dit moet je proeven”. Neem het maar gewoon van mij aan dat het eten hier goed is. En het wordt nog beter want ik heb al een sneak-peak gezien van de nieuwe kaart. Ziet er echt zo goed uit! Ben benieuwd.
Het is wel erg fijn dat ik een eigen plekje heb waar ik altijd terecht kan. Want ook al loopt mijn vriend de hele tijd rond, ik vind hier wel de rust om achter mijn laptop te schrijven. Iets waar ik thuis vaak tegenaan loop. Ik zie dat wel vaker, dat mensen die schrijven dit beter kunnen op een andere plek dan thuis. Daar komt alles zo dichtbij en kan je niks gescheiden houden. Ik ben zelf ook vaak creatiever bezig als ik uit huis ben. Dit is gelijk één van de redenen dat ik op zoek ben naar een eigen huisje. Lekker zelf bepalen wat ik doe, wanneer ik dit doe, waar ik dit doe en ga zo maar door. Een kamer voor m’n muziek, een kantoortje voor het schrijven van m’n columns en een woonkamer voor Netflix en het eten van magnetronmaaltijden. Grapje, ik vind koken wel leuk, als het niet te ingewikkeld is. Maar een huis met zo veel kamers is best lastig te vinden als 18-jarige zonder diploma, zonder baan en zonder ervaringen. Ik doe echt mijn best, geloof me, maar het is er nog niet. De eerste stap is een baan vinden. Het liefste een fulltime baan waar ik in kan doorgroeien. Misschien wel een café! Ik ken er nog wel eentje. Helaas zal dit café voorlopig niets meer dan mijn stamkroeg worden. Niet dat ik dat erg vind hoor, ik zit hier prima!