Dit wordt een lange, maar wel een hele mooie, recht vanuit mijn hart. Iets meer dan een jaar geleden vertelde ik over mijn liefde voor Rotterdam en dan met name de club Feyenoord. Elke keer als ik dat woord schrijf, zeg, lees of hoor voel ik de passie voor de club die door mijn lichaam giert. Ik heb in mijn appartementje in Roermond inmiddels ook een kamer met een Feyenoord vlag aan de muur, een vaantje aan de spiegel en een stapel met Feyenoord Magazines liggen. Er staat zelfs een bordje in huis met de tekst “Hier woont een echte fan”.
“Feyenoord-supporter ben je niet voor de lol”, aldus Gerard Cox. Alhoewel ik het resultaatgericht hier mee eens kan zijn, beleef ik toch zo veel lol aan Feyenoorder zijn. Willem van Hanegem; “Ik blijf mopperen op Feyenoord. Gelukkig maar. Ik weet: als ik het niet meer doe, is het gevoel verdwenen.” En nee ik weet echt niet alle transferprijzen, schoenmaten of rugnummers van iedere speler. Feyenoord zit in je hart, niet in je kennis over het lievelingseten van Lutsharel Geertruida. Toen Feyenoord kampioen werd op 14 mei 2017 baalden mijn vader en ik er enorm van dat we niet bij de huldiging waren op de Coolsingel. Vanaf de bank keken we toe hoe die mensenmassa samenkwam en hoe de schaal werd gehesen op het balkon van het Stadhuis. Los van alle vreugde en de emotie rondom het winnen van die schaal, was ik ergens ook een beetje jaloers dat ik er niet bij stond. Ik neem je mee naar eind april 2023. Zou het dan toch gebeuren? Is dit het jaar dat m’n clubje weer kampioen wordt? Eén ding wist ik zeker: ik wil hier bij zijn. En dan niet alleen de huldiging mocht het gaan gebeuren maar ook het kijken van de wedstrijd, in de stad. Hoewel het vast ook een beleving is in de Kuip (die ik zeker nog eens wil meemaken), komt Rotterdam echt samen in de straten van de stad. Zo gezegd zo gedaan had ik mijn vader en vriend er van overtuigd naar de stad te gaan op de dag dat ze kampioen zouden kunnen worden. Ook had ik meteen vrij gevraagd bij mijn toenmalige baan voor de dag erna want dan zou de huldiging zijn. Dit waren 2 verschillende maandagen omdat het natuurlijk nog niet bekend was of en wanneer het moment daar zou zijn.
Op 7 mei 2023 was de mogelijkheid daar dat Feyenoord kampioen kon worden maar niet door het winnen van een eigen wedstrijd. Om het te zien gebeuren moest PSV in de wedstrijd tegen Sparta die dag namelijk punten laten liggen. Omdat het geen wedstrijd van Feyenoord zelf was en omdat het zeer onwaarschijnlijk was dat PSV die wedstrijd zou verliezen, keken we vanuit huis. Uiteraard wel met de mogelijkheid om de volgende dag eventueel naar Rotterdam te gaan voor de huldiging. Zoals verwacht won PSV deze wedstrijd met 0-1. Hier kwam het besef dat ik samen met mijn vader en mijn vriend op 14 mei 2023 naar Rotterdam zou gaan, precies 6 jaar na de laatste landstitel.
Ik was zo zenuwachtig. De dag waarop ik zo lang wachtte was eindelijk hier. Dit was de dag waarop het zou kunnen gebeuren. De dag waar mijn vader en ik vanaf die huldiging in 2017 naar uit keken. Als ik eraan denk krijg ik weer kippenvel… Mijn vader ging met de trein naar Rotterdam vanuit Steenwijk en mijn vriend en ik zouden met de auto gaan vanaf Venlo. Niet aan ome agent vertellen maar ik geloof dat we die rit de hele tijd 150 km/h hebben gereden. We moesten er gewoon zo snel mogelijk naar toe. Auto geparkeerd op Slinge, metro gepakt naar Schouwburgplein om daar verder te gaan met zijn drieën. Wat een mensen daar. De spanning was letterlijk overal te voelen. Iedereen wilde maar één ding: die titel. De sfeer zat er goed in en toch merkte je aan alles dat iedereen nerveus was. We hadden een cafeetje gevonden die buiten de wedstrijd tussen Feyenoord en Go Ahead Eagles afspeelde op een aantal schermen. Mijn vriend bleef op een afstandje staan maar mijn vader en ik bevonden ons midden in de massa Feyenoorders. Ik wilde alles zo goed mogelijk zien en meemaken. Minuut 15 ging in en het eerste doelpunt werd gescoord in het net waar de doelman van Go Ahead Eagles stond. Idrissi zorgde ervoor dat het eerste stukje spanning bij iedereen wegviel. De stad ontplofte. Op zo’n moment moet je opletten dat je je ademhaling een beetje onder controle houdt. Man, man, man…
Iedereen was nog maar net bijgekomen of Santiago Gimenez knalde de 2-0 erin in de 18e minuut en met deze stand gingen de spelers naar de kleedkamer. Ik had door dat de mensen die om mij heen stonden steeds meer vertrouwen kreeg in het winnen van het kampioenschap. Toch weet je het bij Feyenoord nooit zeker tot aan het einde van de wedstrijd dus echt feesten was nog niet van toepassing. De tweede helft ging in. Mijn ogen stonden weer gericht op het scherm. Minuut 54: Igor Paixão maakt de 3-0. Dit kan toch niet meer fout gaan? Het gaat gewoon lukken…
Szymański kreeg nog een gele kaart, een aantal wissels werden gemaakt en in minuut 93 was daar dan toch echt het laatste fluitsignaal. Feyenoord was landskampioen en ik was er bij. Ik vloog mijn vader in de armen en liet de tranen over mijn gezicht glijden. Ik kan met een gerust hart zeggen dat dit tot nu toe het mooiste moment uit mijn leven was. (Zelfs nu ik dit schrijf voel ik wat zwetende ogen.) Ik keek achterom en zocht naar mijn vriend maar er was weinig zicht door alle rook van groene, rode en witte fakkels. Ik keek een beetje rond en wist echt niet wat me overkwam. De hele stad was in totale euforie. Overal werd getoeterd, gezwaaid met vlaggen, gehuild en gefeest. Dit ging natuurlijk wel eventjes door maar mijn vader, vriend en ik besloten een rondje te lopen, richting de Coolsingel om te kijken hoe het er daar aan toe ging. Zó veel mensen. Zó veel vrolijke gezichten. Zó veel ontlading bij iedereen.
Voor de kenners onder ons staat er aan het einde van de Coolsingel een mooie fontein op het Hofplein. Wanneer Feyenoord de landstitel wint is het traditie dat de gestoorde supporter die fontein in duikt. Ik bedoel, wie zou nou zoiets doen? Yours truly! Zie hier; een foto van mijn beste beslissing ooit.
Ik ben zo blij dat ik dit toen heb gedaan. Werd wel raar aangekeken toen ik met blote modderpoten over de Lijnbaan liep maar dat maakte het alleen maar specialer. Na wat gegeten te hebben gingen we met zijn drieën naar het huis van mijn opa en oma, waar we konden overnachten om de volgende dag op tijd weer in de stad te zijn.
15 mei 2023, de dag des huldiging. Ondanks dat m’n vader, vriend en ik echt vroeg waren vertrokken was de drukte niet te overzien. De gemeente Rotterdam had de stad opgedeeld in verschillende vakken en je kon vanuit het ene vak ook niks zien in het andere vak door de 4 meter hoge betonnen muren die ze hadden geplaatst. Ik vraag me dan af hé: hoezo zou je zo’n speciaal moment voor zo veel mensen willen verpesten? Tuurlijk, ik snap dat alles gehandhaafd moet worden en dit lijkt misschien een makkelijke oplossing om dit voor elkaar te krijgen maar de gemeente nam op deze manier enorm veel plezier weg bij enorm veel mensen. Ook bij mij. Ze hielden op deze manier de samenhangende sfeer die er hoorde te zijn, een beetje tegen. Wij wilden via het Hofplein, de Coolsingel op lopen maar daar stond dus zo’n muur. Wij omlopen; Coolsingel vak vol. Teruggelopen; Hofplein vak vol. Godverdomme, denk je dan. We hebben vanaf een afstand nog wel het een en ander meegekregen van de balkonceremonie maar het was niet helemaal hoe ik me het had voorgesteld. Ik was er ook flink verdrietig van tijdens te autorit naar huis maar goed, daar ging het niet om. Feyenoord was kampioen en ik kan zeggen dat ik erbij was. Samen met mijn vader, wat misschien nog wel het belangrijkste is. Mijn vader en ik zijn beide namelijk enorm eigenwijs en kunnen best direct zijn naar elkaar maar Feyenoord verbindt ons echt.
Dat moment bij dat café, nadat de scheidsrechter 3x blies op zijn fluitje, zal ik nooit meer vergeten. Ik hoop dan ook dat ik het ooit nogmaals mag meemaken, samen met pap.